Kaosta Bir gün

 Sabah oluyor rutinde ilerliyorsun, peki biraz daha zor çünkü uykuyu epeydir denklemden çıkarmışsın.

İlk koşturmanın ardından ısıtıcının karşısında ıhlamurunu içip günü planlarken bir mesaj geliyor, Kolay Gelsin kargonuz gün içinde teslim edilecektir.

Nasıl yani diyorsun ne kargosu.

Bakıyorsun senin motif-kitap grubundan çıkıyor fail, zira sana sms gelene kadar bir diğerine teslimat yapılmış bile.

 Gruptan birisi yine bir takım sürpriz olaylarında bulmuş kendisini.

Biliyorsun o duyguyu.

Gün devam ediyor planladığın işleri halletmeye, rutinde ilerlemeye devam ediyorsun. Terminale gidiyor ama kimseyi uğurlamıyorsun, ya da kavuşmayı hayal ettiğin kimseyi karşılamıyorsun.Bu duygu biraz sarsıyor...

Gece yaptığın işi teslim edip çocuğa koşturuyorsun.

O ara mesaj okuyabildiğin bir an öğreniyorsun, can ablan anneciğini kaybetmiş.

Kaç gündür yoğun bakımda olması değil de o güzel yürekli kızının ve torununun, annesiz/anneannesiz kalması haberini alıyorsun. Empati yapılabilecek bir kayıp değil senin için ama tanıdığın sevdiğin birinin canı çok acıyor şu an o acının yankısını hissedebiliyorsun. Elinden gelen çok bir şey de yok, kimsenin yok çünkü ölüm son demek.

Ama devam ediyorsun gelinecek bir ev, yedirilecek çocuk, toparlanacak işler var. 

Kaçak göçek odadan odaya içinde yankılanan acıyla gözyaşlarını serbest bırakıyorsun sonra gelip oyununa eşlik ediyorsun. Çünkü dönen dünyada hiç bir şey sabit kalamaz.

Acı ya da mutluluk anında asılı kalmıyor zaman, herşey bitecek, herşey geçecek.

Değişecek..

Zaman hepimizi taşları arasında öğütmeye devam edecek...

İki arada bir derede hatırlıyorsun kitabı ah gönlü güzel dostlarım iyi ki varsınız.

Mutluluğu da hüznü de yargısız paylaşabileceğim yüreği güzel dostlarımla hep aynı yörüngedeyiz. Tesadüfler, güzellikler, acılar, tatlılar...

Ve bir fotoğrafta tüm güzel yürekli dostlarımla zamanın taşları arasında kendi hayatımıız öğütmeye devam ediyoruz...

.

.

Dün bahsettiğim anneciğimizi kaybettik dostlar Duanıza talibiz